"
กะไคแหน่แล้วล่ะ
เมื่อเจ้าพ้อทางหย่างใหม่ ได้พ้อผู้ใหม่แล้วสิอิหยัง หรือกลับมาเบิ่งซากปรักหักพัง ฮักของเฮาที่ล่มสลาย บ่ต้องฮู้สึกผิด เจ้าเห็นบ่อ้ายยังหายใจ ถึงสิจ่อยลงแหน่ แต่กะยังบ่ตาย * กินข้าวได้หลายกว่าเก่า นอนหลับง่ายกว่าเก่า ยามเจ็บยามเหงา บ่ต้องมีหมู่มาอ่อย แต่ก่อนนอนตีงคีง ตื่นมาน้ำตาย้อย หัวใจสะวอยคึดฮอดเจ้าหลาย เทือสิยอมรับว่าฮักเฮาจบแล้ว ถืกลมพัดมันกะสิยืนบ่ไหว บ่ต้องมาห่วง ว่าอ้ายสิอยู่บ่ได้ มื้อนี้ อ้ายกะไคแหน่แล้วล่ะ กะเว้าให้ฟังซุอย่าง จนเบิดซุอย่างควมเว้าควมว่า ถ้าคักใจแล้วเจ้ากะอย่าหัวซา อย่าทำท่าหลูโตนกันหลาย ถ้ายังห่วงปานนี่ แล้วมื้อนั่นคือจังถิ่มไป บ่อยากเป็นภาระ เป็นปัญหาให้ไผ ( * ) ความเจ็บกำลังสิส่วง ความห่วงมันกะมาซ้ำ อยากลืมแต่มันกะจำ สิให้อ้ายเฮ็ดจังได๋ ( * ) ถ้าเจ้ายังห่วงอ้ายอาจสิอยู่บ่ได้ มื้อนี้ อ้ายกะไคแหน่แล้วล่ะ