"
กลิ่นลาบที่สีลม
ผู้เฒ่าเพิ่นว่า หม่องใด๋ ที่ใด๋ มีกลิ่นลาบงัว บ่ต้องมาตั๋ว เพราะกลิ่นข้าวคั่วมันตั๋วบ่ได้ ผู้เฒ่าเพิ่นว่า หม่องใด๋ ที่ใด๋ มีกลิ่นลาบงัว (มนต์แคน) บ่ต้องมาตั๋ว เพราะกลิ่นข้าวคั่วมันตั๋วบ่ได้ เป็นคนบ้าน ๆ มาขายแรงงานในเมืองงาม ๆ เป็นคนต่ำ ๆ มาอยู่ในกลางดงตึกสูง ๆ ชื่อว่าสีลม ในย่านสังคม ที่เฟื่องที่ฟุ้ง ฝรั่ง ชาวโลก ชาวกรุง เอิ้นว่าชั้นสูงกะแล้วกัน ถนนรถรา แสงสีตระการ อาคารร้านรวง สุดยอดเมืองหลวง โฮมอยู่ตรงนี้ หม่องนี้ทั้งนั้น ผู้คนบ้านเฮา แทรกตัวอยู่ในเครื่องแบบแรงงาน เสื้อผ้าหน้าผมอาหารก็เนียนไปกับเจ้านายซั่นตั๋ว * อ้าว...ได้กลิ่นข้าวคั่ว ร้านมองสิปัวร์ แล้วกลิ่นลาบงัวลอยมาแต่ไส อ้าว...อยู่กลางสีลม กลิ่นเพี้ยขม ๆ มันลอยติดลม มาได้จังใด๋ ** ผู้เฒ่าว่าไว้หม่องใด๋ที่ใด๋มีลาบงัว บ่ต้องมาตั๋ว มีคนบ้านเฮารับรองได้ งานบีบปลอมตัว แต่คนบ้านเฮาบ่เคยปลอมใจ แคนจ้าวยามใด ก็หลงฟ้อนใส่คือเก่านั่นล่ะ สิอยู่สีลม อยู่ในสังคม เมืองศรีวิไล อีสานอยู่ไส ก็คือเครื่องหมาย ของมิตรภาพ เสียงแคน เสียงลำ บ่เลือกหม่องม่วน อีหลีเด้ครับ เจ้านายขอรับ อย่าอ่งเลยครับ มาหย่าว..นำกัน เจ้านายขอรับ อย่าอ่งเลยครับ มาหย่าว..นำกัน จะอยู่ที่ไหน ก็ไม่เคยลืม ว่าเราเป็นใคร ดนตรีอยู่ในหัวใจ จะชนชั้นใดกะมาม่วนนำกัน แค่ลองเปิดใจ บ่ต้องอายดอกครับ บ่ต้องมาดต้องซง มาสนุกเลยครับ ปวดหัวงานหนัก พักเอาไว้ก่อนครับ มื้อสันวันดี เชิญหม่องนี่เลยครับ เอาฮันนี่. คันสิเว้าเรื่องเก่าวันก่อน วันก่อน วันก่อน คิดขึ้นมา กะละแม่นคึดฮอด คึดฮอดยามกิน ยามนอน แม่นอยู่ไสกะบ่คือ บ้านเกิด เมืองนอน นอน นอน นอน นอน นอน นอน นอน เด้อนายเด้อ เด้อนายเด้อ เด้อนายเด้อ เด้อ ๆ นายเด้อ วันไหนหัวใจฉันล้า วันไหนหัวใจล้าอ่อน คิดถึงบ้านเฮาก่อนกะมีแรงขึ้นมา สู้เพื่อคนที่รักนั่นหนา สู้เพื่อคนที่รักนั่นหนา บอกใจตัวเองว่า ให้อดเอาสาก่อน ท้องนารอฉันสาก่อน เถียงนารอฉันสาก่อน จะกลับไปแน่นอนถ่าก่อนเถียงนา สูดกลิ่นไอดินดอกหญ้า ไปสูดกลิ่นไอดินดอกหญ้า ดีกว่าเป็นบ้าดมกลิ่นฝุ่นควัน เด้อนายเด้อ เด้อนายเด้อ เด้อนายเด้อ เด้อ ๆ นายเด้อ ( * , ** )