"
จะเหนี่ยวหน่วงเย็บเท่าไหร่
สุดท้ายสิ่งที่เหลือระหว่างเรา อาจแค่เพียงคิดถึงนึกถึงลึกซึ้งบ้างเพียงเท่านั้น คงเหมือนร่องรอยของทางได้เดิน ที่เข็มเคลื่อนผ่านขึ้นผ้าซ้ำๆ ขัดขืนจำยอมจอมจมผ่อนปรนได้เอง จะเหนี่ยวหน่วงเย็บเท่าไร ตึงเท่าไร ก็คิดถึงมากเท่านั้น ก็หลากเรื่องราวเก่าๆ ยังเศร้างยังซึมยังร้อยรักอยู่อย่างนั้น จะแก้เสื้อความทรงจำ บนผ้าผืนใหม่ คนใส่ก็ยังคนเดิม ถ้าให้ความคิดถึงนำทาง คงคล้ายย้อนรอยเรื่องราวรูปร่าง ชุดความทรงจำ ฝากเอาไว้กับด้ายและเข็มที่เย็บลงใจ เก็บไว้ ฝังอยู่เป็นเรื่องราว ตัดเก็บเป็นชุดขึ้นสวมใส่บ้างบางคราวที่ใจคิดถึง ซ้อนร่องรอยของความทรงจำ ที่เหมือนลายแทงแห่งความคิดถึง ขัดขืนจำยอมจอมจมผ่อนปรนได้เอง จะเหนี่ยวหน่วงเย็บเท่าไร ตึงเท่าไร ก็คิดถึงมากเท่านั้น ก็หลากเรื่องราวเก่าๆ ยังเศร้างยังซึมยังร้อยรักอยู่อย่างนั้น จะแก้เสื้อความทรงจำ บนผ้าผืนใหม่ คนใส่ก็ยังคนเดิม ถ้าให้ความคิดถึงนำทาง คงคล้ายย้อนรอยเรื่องราวรูปร่าง ชุดความทรงจำ ฝากเอาไว้กับด้ายและเข็มที่เย็บลงใจ จะเหนี่ยวหน่วงเย็บเท่าไร ตึงเท่าไร ก็คิดถึงมากเท่านั้น ก็หลากเรื่องราวเก่าๆ ยังเศร้างยังซึมยังร้อยรักอยู่อย่างนั้น จะแก้เสื้อความทรงจำ บนผ้าผืนใหม่ คนใส่ก็ยังคนเดิม ถ้าให้ความคิดถึงนำทาง คงคล้ายย้อนรอยเรื่องราวรูปร่าง ชุดความทรงจำ ฝากเอาไว้กับด้ายและเข็มที่ด้วยใจ รอจนวันสุดท้าย ที่ด้ายขาดไป หรือต้องรอจนวันสุดท้าย ที่ด้ายขาดไป