คอร์ด เนื้อเพลง เธอเห็นโครงกระดูกของฉันไหม ปาน ธนพร Chordza
เธอเห็นโครงกระดูกของฉันไหม
ที่ซ่อนไว้ใต้ผิวหนังอันหลอกตา
เพียงเธอนั้นไปยึดครอง และใฝ่ปองตามมายา
โครงกระดูกจึงถูกบังตาด้วยความหลง
เธอเห็น ตับ ไต ม้าม ปอดฉันไหม
อาหารเก่า อาหารใหม่ที่หมักหมม
คลุกน้ำเหลือง มูก น้ำดี น้ำมัน มูตร เป็นคูถตม
ใต้ผิวหนังคืออาจมของความจริง
หลงกันเพียงผิวกาย ที่ห่อหุ้มไว้เท่านั้น
ลองค้นดูในกายนั้น ให้ใจได้ชิน
ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ที่เธอครองไว้
มีสิ่งใดที่สดใสไม่มีราคิน
ยามใดที่ไม่ดูแล แค่นั้นก็พบความจริง
กายเป็นมลทิน ที่เราไม่อาจพึงใจ
กายสังขารนั้นมีไว้ให้ใจเรียนรู้
พิจารณาดูถึงความจริงให้จริงเข้าใจ
ให้กายเป็นผลของกาม หรือทางค้นพบใจกาย
นั่นคืออุบายที่เธอนั้นจะต้องเลือกเอง
เธอเห็นไส้ใหญ่น้อยของฉันไหม
เศษอาหารยังหมักไว้ไม่สร่างซา
มีน้ำหนอง เลือด น้ำดี เอ็นทั้งหลายในกายา
เยื่อ พังผืด ต่างถูกซ่อนตาด้วยความหลง
เธอเหม็นน้ำลายฉันที่บ้วนไหม
กลิ่นเหงื่อไคลที่เนื้อหนังได้หมักหมม
เสลดที่ฉันได้คายไว้ ไม่มีใครมาชื่นชม
ออกจากกายเป็นสิ่งโสมม คือความจริง
กำหนัดเพียง ผิวกาย ที่ห่อหุ้มไว้เท่านั้น
ไม่มีกายใดนิรันดร์ นั่นคือความจริง
ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ที่เธอครองไว้
มีสิ่งใดที่สดใสไม่มีราคิน
ยามใดที่ไม่ดูแล แค่นั้นก็พบความจริง
กายเป็นมลทิน ที่เราไม่อาจพึงใจ
กายสังขารนั้นมีไว้ให้ใจเรียนรู้
พิจารณาดูถึงความจริงให้จริงเข้าใจ
ให้กายเป็นผลของกาม หรือทางค้นพบใจกาย
นั่นคืออุบายที่เธอนั้นจะต้องเลือกเอง
ให้ใจได้เรียนได้รู้ ก่อนที่จะเสียน้ำตา
ก่อนวันเวลาพรากกายนั้นไม่อาจหวนคืน
ที่ซ่อนไว้ใต้ผิวหนังอันหลอกตา
เพียงเธอนั้นไปยึดครอง และใฝ่ปองตามมายา
โครงกระดูกจึงถูกบังตาด้วยความหลง
เธอเห็น ตับ ไต ม้าม ปอดฉันไหม
อาหารเก่า อาหารใหม่ที่หมักหมม
คลุกน้ำเหลือง มูก น้ำดี น้ำมัน มูตร เป็นคูถตม
ใต้ผิวหนังคืออาจมของความจริง
หลงกันเพียงผิวกาย ที่ห่อหุ้มไว้เท่านั้น
ลองค้นดูในกายนั้น ให้ใจได้ชิน
ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ที่เธอครองไว้
มีสิ่งใดที่สดใสไม่มีราคิน
ยามใดที่ไม่ดูแล แค่นั้นก็พบความจริง
กายเป็นมลทิน ที่เราไม่อาจพึงใจ
กายสังขารนั้นมีไว้ให้ใจเรียนรู้
พิจารณาดูถึงความจริงให้จริงเข้าใจ
ให้กายเป็นผลของกาม หรือทางค้นพบใจกาย
นั่นคืออุบายที่เธอนั้นจะต้องเลือกเอง
เธอเห็นไส้ใหญ่น้อยของฉันไหม
เศษอาหารยังหมักไว้ไม่สร่างซา
มีน้ำหนอง เลือด น้ำดี เอ็นทั้งหลายในกายา
เยื่อ พังผืด ต่างถูกซ่อนตาด้วยความหลง
เธอเหม็นน้ำลายฉันที่บ้วนไหม
กลิ่นเหงื่อไคลที่เนื้อหนังได้หมักหมม
เสลดที่ฉันได้คายไว้ ไม่มีใครมาชื่นชม
ออกจากกายเป็นสิ่งโสมม คือความจริง
กำหนัดเพียง ผิวกาย ที่ห่อหุ้มไว้เท่านั้น
ไม่มีกายใดนิรันดร์ นั่นคือความจริง
ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ที่เธอครองไว้
มีสิ่งใดที่สดใสไม่มีราคิน
ยามใดที่ไม่ดูแล แค่นั้นก็พบความจริง
กายเป็นมลทิน ที่เราไม่อาจพึงใจ
กายสังขารนั้นมีไว้ให้ใจเรียนรู้
พิจารณาดูถึงความจริงให้จริงเข้าใจ
ให้กายเป็นผลของกาม หรือทางค้นพบใจกาย
นั่นคืออุบายที่เธอนั้นจะต้องเลือกเอง
ให้ใจได้เรียนได้รู้ ก่อนที่จะเสียน้ำตา
ก่อนวันเวลาพรากกายนั้นไม่อาจหวนคืน