ใบไม้หล่นเมื่อลมพัดผ่าน เป็นสัญญานแห่งความผันเปลี่ยน ทุกๆสิ่งคือความหมุนเวียนไม่เที่ยงแท้
ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพียงเพื่อฉุดให้เธอไม่ไป ในที่สุดก็คงต้องหยุดและยอมแพ้
ใจของคนหนอคน ก็ไม่รู้จะห้ามยังไงให้ลมไม่เปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไงให้เธอไม่ไป ไม่มีทาง
* เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน ขอบใจนะที่เคยมีกัน มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝันตั้งเท่าไร เมื่อชีวิตคือความเป็นไป
สุดท้ายก็ต้องจากกัน เท่านั้นเอง
ชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่ ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า ความรู้สึกช่างทรมานและโหดร้าย
ทำได้เพียงแต่ยอมรับมัน แม้ต้องเจ็บจะยอมเข้าใจ คงไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป
ใจของคนหนอคน เมื่อสุดท้ายจะห้ามยังไงสายลมย่อมเปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไงก็ต้องเปลี่ยนไป ไม่ต่างกัน
( * )
ผ่านพบมาเพื่อจากกัน เท่านั้นเอง