ผ่านไปสองปี ที่เธอมาหายจาก
ข่าวคราวว่าพ่อแม่เธอพาไปขาย
เจ็บและช้ำ ต้องจำทนเพราะความจนบังคับจิตใจ
จากเชียงฮายไปขายตัวอยู่สุไหงโกลก
พี่ต้องตารอ ให้เธอกลับคืนบ้านมา
ถึงไม่มีทีวี ตู้เย็นก็ไม่เห็นเป็นไร
ทิ้งความเชื่อ ค่านิยม ของคนเก่าล้าสมัย ช่วยกันทำนาปลูกข้าวยังพอได้อยู่
*ผ่านชีวิตมาชื่นชมโลกสวยได้เพียงสิบห้าปี
ได้แค่นี้ชีวิตกลับมาพบกับความมืดมน
ผ่านมือชายเป็นร้อยเป็นพัน ต้องกล้ำกลืนและอดทน
เพื่อเก็บเงินส่งบ้าน ไถ่ถอนตัวเอง
(ซ้ำ *)
ถึงใครๆ รังเกียจเหยีดหยามตัวเธอ
พี่ยังรักเสมอถึงเธอจะเป็นอย่างไร
อยู่ทางนี้ พี่ทำงาน ทำนาทำสวนทำไร่
อยู่ทางนี้พี่ทำงาน ทำนาทำสวนทำไร่