เกลียดความอ่อนไหวที่มันคง ยังรบกวนความจำ ให้ทุกเรื่องยังคงมีเธอเรื่อยมา
ภาพความเคยชินวันเหล่านั้น มองไปทางไหนฉันก็เจอแต่น้ำตา
อยากที่จะหนีความเป็นจริง ให้พ้นความทรงจำให้ชีวิตฉันเดินต่อไปสักที
* แต่จะหยุดมันยังไง บอกให้ใจมันลืมเธอ สั่งสมองให้คอยควบคุมใจ
แต่จะสั่งการยังไง ก็ฉุดใจไว้ไม่ไหว เมื่อสมองและหัวใจไม่ยอมเดินไปด้วยกัน
** และฉันต้องทำอย่างไร เมื่อความคุ้นเคยที่เราเคยมี
ยังทำร้าย ฉันจนวันนี้ อีกนานไหมกว่าใจฉันจะเคยชิน กับการไม่มีเธอ
ถึงแม้ฉันฝืนใจแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
เบื่อที่ต้องเห็นภาพเดิมๆ พอแล้วความทรงจำโปรดอย่าทำให้ฉันเจ็บกว่านี้เลย
( * , ** )
( ** )
อีกนานไหมกว่าใจฉันจะเคยชิน กับการไม่มีเธอ