"
ไม่รู้จบ
เกลียดตัวเอง เกลียดจริงจริง เกลียดตัวเอง ที่สมองดี ที่มันช่างจำ เบื่อตัวเอง เบื่อจริงจริง ที่ยังจม อยู่แต่เรื่องนี้ อยู่ซ้ำซ้ำ * ก็ผ่านไปแล้ว มันตั้งนานแล้ว ก็ผ่านไปแล้ว มันตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ลืมเธอสักที ก็จบไปแล้ว เธอจากไปแล้ว เธอเปลี่ยนไปแล้ว แล้วทำไมยังจำ คิดถึงซ้ำซ้ำอยู่อย่างนี้ ** เกลียดความทรงจำ ที่มันฝังในใจ มันแทงหัวใจ และทารุณเหลือเกิน เกลียดคนคนเดียว ที่ทำให้ไม่?ลืม ทั้งทั้งที่เจ็บ แต่ทำไมไม่จบ วันเวลาอันยาวนานที่ผ่านมานั้น มันไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นมาได้เลย และไม่เคยมีวันไหนเลยแม้แต่วันเดียว ที่ฉันจะไม่เสียน้ำตาไปกับมัน อะไรอะไรที่ว่าทรมาน แต่ว่าการไม่มีเธอรู้ไหมว่ามันทรมานยิ่งกว่าไหนไหน มันคงไม่มีใครเข้าใจเลยว่าฉันเสียใจแค่ไหน ( * , ** ) ไม่เคยรู้เลยจริงจริง ว่าถูกทิ้งมันเจ็บปวด มันโหดร้าย?ขนาดนี้ หลับก็ฝันเรื่องเดิมเดิม ตื่นก็คิดเรื่องเดิมเดิม และไม่รู้เมื่อไรจะหลุดพ้น เกลียดความทรงจำ ที่มันฝังในใจ มันแทงหัวใจ และทารุณเหลือเกิน เกลียดคนคนเดียว ที่ทำให้ไม่?ลืม มันทำให้เจ็บ แต่ทำไมไม่จบ เกลียดความทรงจำ ที่มันฝังในใจ มันแทงหัวใจ และทารุณเหลือเกิน เกลียดคนคนเดียว ที่ทำให้ไม่?ลืม มันทำให้เจ็บ เราต้องเจ็บ ต้องเจ็บจนไม่รู้จบ