"
ห้ามตัวเองไม่ไหว
ไม่อยากจะจำอีกแล้ว วันนี้ฉันไม่เคยมองตรงนั้น มันจบไปแล้ว และความรักของเราต้องพังลง * แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ไหว อยากจะเดินเข้าไปฉุดเธอรั้งเอาไว้ มันก็คงไม่มีทางเดิม คงไม่มีอีกแล้ว ใช่ไหม ที่เธอหันมามอง คิดถึงตอนนอนกอด คิดถึงตลอดคนนอนข้างๆ คิดถึงหมอนที่เธอนอน ผมได้แต่มองตอนไม่มีเธอข้าง คิดถึงเธอที่สุด และอยากให้เธอคิดถึงผมบ้าง ผมอยากจะอยู่แต่คุณไม่หยุด ตอนเธอจะไปทำไมไม่ฉุด เหนื่อย ทำไมมันเหนื่อยอย่างงี้ว่ะ ก็รักกันมาตั้งนานทำไมทิ้งผมอย่างงี้ห้ะ แรกๆก็รักกันดีน้ะ หลังๆมีเค้าเข้ามาทำไมดันทิ้งผมไปซะละ ( * ) ผมก็รู้ว่าไอนั่นมันมาก่อน ถ้าคุณอยากกลับไม่เป็นไรแค่คุณบอก ผมมันโง่ ผมมันแย่ ผมมันแค่ คนกระจอก แต่ไม่เป็นไรผมเต็มใจให้คุณหลอก แค่คุณบอก ทั้งๆที่รู้ว่าคุณเป็นคนผิด ทั้งๆที่รู้ผมไม่เคยอยู่ในสายตา ทั้งๆที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างคุณปกปิด ทั้งๆที่รู้สุดท้ายคุณคงไม่กลับมา ทั้งๆที่รู้ว่าคุณไปกับมัน ทั้งๆที่รู้คุณคงไม่กลับมาหากัน ทั้งๆที่รู้ยังไงก็ไปกับแบงค์พัน แค่รักแค่นี้อ่ะทำไมมันsadจัง ( * ) คิดถึงวันที่เธอนั่งซ้อนจักรยาน รู้ว่าเธอมีใครผมตกใจและร้องอุทาน ยังรักเธอมากที่สุดดุดจักรวาล ยิ่งเราห่างกันไกลผมปวดใจและทรมาน ในโลกนี้มันมีเกิดต้องมีพบต้องมีจาก ตอนที่เสียคุณไปเหมือนผมตายอย่างอนาถ เหมือนกับเส้นสายใยที่ตัดเท่าไรก็ตัดไม่ขาด นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่ารักมากแค่ไหนก็คงต้องห่าง ( * ) ก็ขอให้เธอเก็บเอาไว้ เก็บเอาไว้ในใจรึเปล่า เก็บเอาไว้ให้ฉันได้รึเปล่า ไม่ได้อยากจะลืม ทุกเรื่องราว