"
เมือบ้านเฮาสา
ตะเว็นเทิ่งฟ้าเริ่มอ่วยลา ทั้งก้อนขี้ฟ้ากะเลือนหาย แนมเห็นแสงอ่อนขอบฟ้าไกล เป็นแดดสุดท้ายยามใกล้สิค่ำ ผู้เฒ่าไล่ควายขึ้นเมือบ้าน อิพ่อเก็บผานเซาหว่านไถ อิแม่กะต้อนเอาเป็ดไก่ ไล่เข้าไปนอนในฮกในฮัง * ได้ยินเสียงนกกา ฮ้องเส็งแซว พากันบินแส่วคืนฮังเฮือนเก่า ลมกะพัดเย็นมาต้องหัวใจให้คิดเห็นเจ้า ผู้ไปสู้ความเหงา ผู้เอาความฝันไปเสี่ยงดวง โอ๊ย ** เมืองหลวงจั่งแม่นมันใหญ่เจ้าสู้ไหวบ่ล่ะหล่า คั่นบ่คือกะกลับมา อ้ายยังคอยถ่าอยู่หม่องเก่า ผู้เฒ่าผู้แก่กะถามหา มื้อใด๋อิหล่าสิมายาม หัวใจบักอ้ายแฮ่งคิดนำ อิหล่าก้อนคำ เมือบ้านเฮาสา *** หลบมากินป่นปลาลวกผักอยู่นาเฮาคือเก่า มาคุ้ยลาบเป็ดแกล้มผักกะเดากินแนวที่เจ้านั้นเคยมัก เมืองหลวงคนลวงมันหลายคัก คั่นเจ้าเสียหลักให้อ่วยคืน อยู่กรุงหลับได้บ่เต็มตื่น เจ้าอย่าไปฝืนเด้ออิหล่า บ่มีไผว่าเจ้าดอกนาง ซุคนคองทางเจ้าคืนหา เจ้าเฮ็ดได้ดีที่สุดแล้วล่ะ ทางบ้านฮู้ว่าเจ้าเมื่อยหลาย **** คืนมาซบไอดินฐานถิ่นอีสาน กลับมาอยู่เฮือนซานบ้านเฮาสาหล่า หัวใจเจ้าที่บอบช้ำมีน้ำตา สิฮ้องใส่ฝนใส่ฟ้าว่ามาเด้อขวัญเอ้ย