และเข้าใจตัวเองได้ดี อ้างว้างเพียงไร
เห็นเขาเดินด้วยกัน ร่มหนึ่งคันสองคนฉันก็หวั่นไหว
เดินกันไป ถึงเปียกเท่าไรมันก็คงไม่หนาว
แต่ว่าฉัน ถึงแม้ไม่ได้เปียกฝน
แต่ไม่มีใครเลยสักคน มาทำให้ใจอุ่นเลย
อยากเดินตากฝนเผื่อมีคนเห็นใจ
เอาร่มมากางให้ใจของฉันหายว้าเหว่
จะมีใครไหมสักคนเข้ามาทำให้ใจอบอุ่นสักที
คนที่อยู่ตรงนี้ เหน็บหนาวมากขึ้นทุกที
ทั้งทั้งไม่ได้เปียกฝน
วันและคืนที่เหงา อยากมีใครสักคนเฝ้าคอยใส่ใจ
เดินกันไป อยู่ข้างกาย คงไม่หนาวอย่างนี้
แต่ว่าฉัน ถึงแม้ไม่ได้เปียกฝน
แต่ไม่มีใครเลยสักคน มาทำให้ใจอุ่นเลย
อยากเดินตากฝนเผื่อมีคนเห็นใจ
เอาร่มมากางให้ใจของฉันหายว้าเหว่
จะมีใครไหมสักคนเข้ามาทำให้ใจอบอุ่นสักที
คนที่อยู่ตรงนี้ เหน็บหนาวมากขึ้นทุกที
ทั้งทั้งไม่ได้เปียกฝน
อยากเดินตากฝนเผื่อมีคนเห็นใจ
เอาร่มมากางให้ใจของฉันหายว้าเหว่
จะมีใครไหมสักคนเข้ามาทำให้ใจอบอุ่นสักที
คนที่อยู่ตรงนี้ เหน็บหนาวมากขึ้นทุกที
ทั้งทั้งไม่ได้เปียกฝน...
